Kristinn Þór Sigurjónsson

Er ódýrast alltaf best?

Enn á ný ætlar vegagerðin að semja við lægstbjóðanda. Í tilkynningum frá vegagerðinni um útboð er alltaf nefnd kostnaðaráætlun sem er unnin fyrir vegagerðina. Þessi kostnaðaráætlun er eftir því sem ég best veit unnin af starfsmönnum vegagerðarinnar, eða ráðgjöfum hennar. Eflaust er vandað til verks og reynt að spá rétt í kostnað viðkomandi verks. Þessi kostnaðaráætlun er síðan sett upp sem einskonar viðmiðunarverð í útboði til þess að greina frá hagstæð tilboð frá óhagstæðum.

Verktaka fyrirtæki stór sem smá bjóða í verkin út frá gögnum sem þeir hafa við sinn rekstur. Þar innanborðs eru einnig hæfir starfsmenn og/eða nýttir eru ráðgjafar frá verkfræðistofum. Einhvernvegin finnst mér að viðmiðunarverð hljóti að vera meðalupphæð tilboða. Einnig myndi ég halda að í verkefnum eins og vegagerð eigi að semja fyrst við þann sem er með raunhæfasta verðið og geti klárlega unnið verkið vel og með fullum gæðum. Sá aðili er að mínu viti sá sem stendur næst meðalverðinu.

Oft eru í gefnum tilboðum öfgar í báðar áttir, það er mjög hátt tilboð og mjög lágt tilboð. Til þess að fjarlægja áhrif þessara öfga úr meðaltalinu er best að sleppa þeim.

Í tilfelli Reykjanesbrautarinnar hefði í upprunalegu útboði samið við aðila sem myndi klára verkið, og ekki alltaf notuð ódýrasta lausnin.

Nú á að fara að semja við lægstbjóðanda "Adakris uab.og Toppverktaka ehf", enn og aftur. Niðurstaðan er óvönduð vinnubrögð og gæðamál látin sitja á hakanum.

Ef meðalverðsreglan er nýtt væri kostnaðurinn hærri fyrir vegagerðina, en hvert rennur þessi aukakostnaður. Hann rennur að mestu leiti aftur í samfélagið í formi launa og skatta. Skiptir þá einhverju höfuðmáli hvort greitt sé 847.279.900 krónur samkvæmt tilboði Loftorku ehf. og Suðurverks hf eða um 150 miljónum minna til "lægstbjóðanda"

Eflaust eru fullt af göllum við þessa tillögu mína, en það hlýtur að vera hægt að vera með annað kerfi en það sem ýtir undir það að mannvirkjagerð á Íslandi sé alltaf "ódýrasti" kosturinn.